#czwarty

MIŁOŚĆ TO DZIWKA

Dzisiaj był ten wielki dzień, doczekałam się piątku.

Od razu po szkole pojechałam do domu, z Oskarem umówiłam się o 17 w naszym parku. Z poczuciem mijającego czasu, którego i tak miałam mało, ogarniałam się. Wiedziałam, że to jesień i jak zimno potrafi być, więc nie zamierzałam ubierać się w coś wyszukanego pomimo, że mieliśmy gdzieś iść. Nie zdradził gdzie.

Więc gdy idąc w stronę parku i widząc jego sylwetkę, którą nie wiedzieć czemu poznałam tak łatwo, wyglądałam jak mi się wydawało codziennie. Ale tak wydawało się tylko mi..

- Jezu, nie poznałbym cię prawie. Uhuhu, Nicola Nicola.

- Bo ty nadal mnie nie znasz- wiedziałam, że to nie miłe, ale taka była prawda.

- A dzisiejszy dzień zaaranżowany jest po to by cię poznać.

- Zaaranżowany? Mam się bać?- delikatnie się uśmiechnęłam.

- Nie, po prostu daj się poprowadzić.

Delikatnie dotknął moich pleców i zrobił krok. Szliśmy parkową alejką pełną brązowych liści. On zaczął mówić coś o sobie, zadawałam pytanie, rozmowa toczyła się i coraz bardziej się z tego cieszyłam. Nie czułam nawet chłodu, gdy już byliśmy blisko, bo tak powiedział mi Oskar zawiązał moje oczy bandamką. Delikatnie stawiając kroki uspakajałam swoje zniecierpliwienie.

- To tutaj- powiedział, a chustka lekko zsunęła się z mojej twarzy.

Byliśmy w naprawdę ładnie urządzonym pokoju, który równie dobrze mógł być salonem. Za oknami było ciemno, więc nie wiedziałam jaka to okolica. Wszystko było w stylu minimalistycznym, tak właśnie zapewne lubił Oskar.

- Gdzie jesteśmy?- zapytałam łagodnie.

- A podoba ci się?

- No tak, ale to nie zmienia faktu, że chcę wiedzieć gdzie się znajduję..

- To dom w którym mieszkam..

- Mieszkam z?

- Nie powiedziałem Ci jeszcze jednej rzeczy, ale wydaję mi się, że najważniejszej. Moi rodzice zginęli w wypadku, tutaj mieszkam razem z wujkiem..

- Przykro mi.

- Nie ma po co. Zginęli jak byłem mały, poza tym nie mogę narzekać: nie pamiętam ich, a wujek jest dla mnie dobry. Często nie ma go w domu, więc nadrabia, dając mi tyle kasy ile tylko chcę. Jemu i tak nie robi to uszczerbku na koncie.

- Jemu nie, ale ty musisz czuć się samotny..

- Nie, oprócz niego na świecie mam jeszcze babcie, ona zastępuję mi miłość rodziców..

Nie wiem ile czasu u niego spędziłam, ale wychodząc zauważyłam, że jest już 23, uparł się, że odprowadzi mnie na przystanek.

A czekając ze mną na autobus powiedział..

- Ty wiesz o mnie wszystko, ja o tobie nic. Chyba wyjaśnienia się należą, wnoszę o jutrzejszy dzień dla mnie.

- A masz jakieś dobre argumenty?

- Taak. Za bardzo cię polubiłem i jesteś zbyt ładna by o tobie zapomnieć.

- A to ciekawe- uśmiechnęłam się.

- Co?

- Nic, nic. Patrz, autobus już jedzie.

Wspięłam się na palce i sprzedałam mu buziaka w policzek. Tak słodko się zarumienił..

- To do jutra, kolego- rzuciłam uśmiechnięta.

- Nie mogę się doczekać...

dziękuję, za to że czytacie.

i mam prośbę:

potrzebuję waszych opinii,

nawet tych banalnych.

miłego czytania :) :*